Yağmurla birlikte çöküyor hüzün...Tek kişilik yalnızlığımda hayatın bana uygun gördüğü kendi başrolümün oyuncusuyum.Issızlığımda öylece oturuyorum ve yağmur bana eşlik ediyor.Çocukluğumu hatırlıyorum.Yıllardır hiç uğramadığım mahalleme,evime, anılarım yağmur olmuş yüreğime dönüyorum. Küçük bir kız çocuğu el sallıyor yağmur damlaları vururken cama uzaklardan...Bekleyişlerin en çok yağmurlu akşamlarda içimi sızlattığını hatırlıyorum.Babamı bekliyorum,annemi bekliyorum ve ben yalın haykırışlarla yalnızlığımı dindirmeyi ümit ediyorum tıpkı yağmurun dindirdiği,dirilttiği doğa gibi....
Olan,biten,bana dair ne varsa içimi dökmek istiyorum yağmura...Artık küçük bir kız çocuğu değilim...Yağmursuzluk en çok o kız çocuğunu özlediğim zamanlarda düşüyor aklıma.Ve ben o kız çocuğunu ne zaman kaybettiğimi anımsamaya çalışıyorum.Yağmur damlaları gibi düşmek istiyorum şehre,ve o küçük kızı özgür bırakmak istiyorum yüreğinin gittiği yere......
duygusal duygucum yüreğine sağlık:))