AbanozLAND

Bazen kendim için "Bencil ve duyarsız olabilsene kadın!" diye söylenirim, bir de buna iyi niyet eklenince ve anne olduğunu hatırlayınca olmuyor. Bu sorumluluk duygusu çok enteresan bir duygu, hem altında ezilip, hem de hep aklınızın bir köşesinde soru işaretleriyle dolu bir kutu. Neyi ne yaparsam doğru yaparım?


Hayatım boyunca "aman sende" diyemedim, yaşadığım hiç bir olaya. Bu hastalıktan yaşım ilerleyince kurtulurum diye umdukça, daha da sarıyor bedenimi. Halbuki yaşanması gereken o kadar çok güzellik var ki. Ama sanki dünyaya birilerini düşünüp kendin için yapamadığın planları bir başkası için organize ederken buluyorum kendimi. Bilmiyorum bir gün bu ipin ucu kopacak mı, yoksa bu şekilde son mu bulacak? Zaten, bu duruma o kadar çok alışmışım ki, yeni bir şeyler yapmayı düşündüğümde aklıma gelen, yaş 45 ve 90 metrekareysen çok şeye geç kalmışsın Fiona diyorum.

"Ben bu yaşam davasında suçlu muyum, yoksa doğru olanı yaptım hakim bey?" diye sormak istiyorum yetkililere. Onların da "Doğru yaptın" demesini bekleyip, içimin huzurlanmasını istiyorum kendimi rahatlatmak adına, siz, siz olun dünyada tek şeye odaklı yaşamayın. Ben öyle yaptım. "Çocuklarımda, çocuklarım!" diye, ama şimdi bakıyorum da onlar benim kadar verici olacaklar mı, ben yaşlanınca ? Biraz zor gibi, neyse bugünlükte bu kadar olsun, tüm iyi dilekler sevdiklerimizle ve sizinle olsun :)